Gluten-emoties

Als ik naar mezelf kijk, merk ik dat ik heel snel in bepaalde emoties te krijgen ben. Zo is het bijvoorbeeld heel gemakkelijk om mij geïrriteerd te krijgen, door bijvoorbeeld totaal geen interesse te tonen in mijn coeliakie en te doen alsof ik me enorm aanstel. Vandaag vier emoties die bij een coeliaak makkelijk op te roepen zijn!

Dankbaarheid

Hoe heerlijk is het als je ergens aankomt, op bijvoorbeeld een verjaardag of een borrel, en er blijkt rekening te zijn gehouden met jou? Of, als je een etentje hebt bij een vriendin en het blijkt dat ze speciaal voor jou glutenvrije broodjes te hebben gehaald? Juist! Dan zijn wij heel dankbaar. Ik ben er van overtuigd dat mensen zonder coeliakie niet zo dankbaar zullen zijn als er ergens een boterham voor ze is.

Irritatie

Nu is er natuurlijk ook een down-side aan deze dankbaarheid. Want hoe irritant is het als er rekening met je gehouden zou worden, maar dit niet zo blijkt te zijn? Als je van tevoren naar een restaurant hebt gebeld en het blijkt allemaal toch niet te kunnen. Do I need to say more?

Blijheid

Eerlijk is eerlijk, ik ben nog altijd blij als ik spontaan een restaurant of lunchroom binnen kom en ik blijk er met een gerust hart te kunnen eten. Ik kan daar zó van genieten! Als ik dan ook nog het gevoel heb dat ze me niet lastig vinden, ben ik helemaal gelukkig en kan ik de gehele lunch/diner gelukkig achter mijn bord zitten.

Twijfel

Het is heel leuk dat de serveerster aangeeft dat glutenvrij eten mogelijk is, maar als er van haar gezicht niet afstraalt dat ze écht weet waar ze het over heeft, kan ik nogal in de twijfel schieten. Ik heb in mijn leven inmiddels vaak genoeg de vraag gehad of ik wel aardappels mocht. Ehh….. Ja. Als er dan geantwoord wordt met ‘Oh, ja dan komt het helemaal goed’ raak ik toch een beetje in de twijfel. Zonder overleg met de keuken ga ik dan ook zeker niet in die tent eten.

I’m pretty sure dat er meerdere emoties zijn die makkelijk op te roepen zijn en dat ik zeker niet de enige ben die deze conclusie getrokken heeft. En nu is het tijd voor lunch, die mijn lieve huisgenootje zo heeft aangepast dat ik ook kan mee-eten. Speaking of dankbaarheid… 🙂